A. E. Hotchner
1 Temmuz 2011
ERKEN bir sabah, 50 yıl önce
bugün, karısı Mary üst katta uyurken Ernest Hemingway, Ketchum, Idaho'nun
evinin girişine girdi, en sevdiği av tüfeğini raftan seçti, yuvalarına mermiler
yerleştirdi ve hayatını sona erdirdi.
O sırada birçok farklı açıklama
vardı: ölümcül kanser veya para problemleri vardı, bir kaza olduğu, Mary ile
kavga ettiği. Hiçbiri doğru değildi. Arkadaşlarının bildiği gibi, hayatının son
yılı boyunca depresyon ve paranoya çekiyordu.
Ernest ve ben 14 yıldır
arkadaşız. Televizyon spesiyaliteleri ve filmleri için birçok hikayesini ve
romanını dramatize ettim ve Fransa, İtalya, Küba ve İspanya'daki maceraları
paylaştık; burada yöneticim olarak Ernest menajerim ben ise matadormuşum gibi
davranarak Ciudad Real boğa güreşi katıldım. Ernest’in yaşam sevinci bulaşıcıydı.
1959'da Ernest, Life dergisiyle
İspanya'nın hüküm süren matadorları, kayınbiraderleri Antonio Ordóñez ve Luis
Miguel Dominguín hakkında bir sözleşme imzaladı. Boğazıma yapıştı , tur için
ona katılmaya çağırdı. Muhteşem bir yazdı ve Ernest’in 60. doğum gününü iki gün
süren bir parti ile kutladık.
Ama şimdi iyi zamanların
sonuncusu olarak hatırlıyorum.
Mayıs 1960'ta Ernest beni
Küba'dan aradı. Bitmemiş Life makalesinin 92.453 kelimeye ulaştığı alışılmadık
bir şekilde rahatsız oldu. Sözleşme 40.000 idi; kabus görüyordu.
Bir ay sonra tekrar aradı.
Sadece 530 kelime kesmişti, bitkin düşmüştü ve bana yardım için Küba'ya gelmemi
dayatıyordu.
Yaptım ve önümüzdeki dokuz gün
içinde önerilen kesintiler listesi üzerine liste gönderdim. İlk başta onları
reddetti: “Yazdıklarım Proustvari detayı ortadan kaldırırsak kümülatif bu etkiyi yok ediyoruz.” Ama sonunda 54.916 kelimeyi kesmeye cesaretle rıza
gösterdi. Pes etti, teslim oldu ve gerisini kesmek için Life dergisine
bırakacağını söyledi.
Daha sonra bu yazı tehlikeli yaz adı ile yayınlandı.
Arkadaşımın “iliklerine kadar
yorgun ve hırpalanmış” olduğunu bilerek New York'a geri döndüm, ama sadece
dinlenmeye ihtiyacı olduğunu ve yakında eski hakim benliği olacağını düşünüyordum.
Kasım ayında yıllık sülün
çekimimiz için Batı'ya gittim ve ne kadar yanlış olduğumu anladım. Ernest ve
arkadaşımız Duke MacMullen, Shochhone, Idaho'daki trenimle Ketchum'a gitmek
için tanıştığında, genellikle yaptığımız gibi istasyonun karşısındaki barda
durmadık çünkü Ernest yola çıkmak istiyordu. Acele etmesinin nedenini sordum.
"Federaller?"
“Kuyruğumuza takıldılar yolun
sonuna kadar. Duke'a sor. ”
“Şey ... Hailey'den geri bir
araba vardı.”
“Neden F.B.I. ajanları seni izlesin ki? ” Diye sordum.
“En kötü cehennemdeyim.
Kahrolası cehennem. Her şeyi dinlediler. Bu yüzden Duke’un arabasını kullanıyoruz.
Benimki bozuldu. Her şey yolunda. Telefon kullanalamıyorum. Mektup da farklı
değil. ”
Sessizce kilometrelerce yol
aldık. Ketçum'a döndüğümüzde Ernest sessizce dedi: “Dük, kenara çek. Işıklarını
kapa. ” Caddenin karşısına bir bankadan baktı. İki adam içeride çalışıyordu.
"Bu ne?" Diye sordum.
“Denetçiler. F.B.I. hesabımı ele geçirdi. ”
"Ama nasıl
biliyorsun?"
“Neden iki denetçi gecenin
ortasında çalışıyor? Tabii ki bu benim hesabım. ”
Kredi bilgileri ... Henrik
Drescher
Bütün arkadaşları endişeliydi:
değişmişti; depresyona girdi; avlanamazdı; Kötü görünüyordu.
Ernest, Mary ve ben gitmeden
bir gece önce yemeğe gittik. Yemeklerin yarısında Ernest derhal gitmemiz
gerektiğini söyledi. Mary neyin yanlış olduğunu sordu.
“Bu iki F.B.I. Bardaki ajanlar,
sorun bu. ”
Ertesi gün Mary benimle özel
bir konuşma yaptı. Korkunç bir şekilde perişan oldu. Ernest, ölümünden sonra
“A Moveable Feast” olarak yayınlanan Paris eskizlerinin el yazmasıyla her
gün saatlerce çalıştı, ancak sayfalarını çevirmekten daha fazlasını yapamadı.
Sık sık kendini yok etmekten söz eder ve bazen silah raflarından birinde durur,
silahlardan birini tutarak pencereden dışarı bakardı.
30 Kasım'da, Minneapolis'teki
Rochester, St. Mary’deki Hastanenin psikiyatri bölümünde varsayılan bir isim
altında kaydedildi ve burada Aralık ayında 11 elektrik şok tedavisi verildi.
Ocak ayında beni odasının
dışından aradı. Kontrol sesi duydu, ama sesi oraya ait olmayan bir yüreklilik
taşıyordu ve sanrıları değişmemiş ya da azalmamıştı. Onun odası dinlendi , telefon dinlendi. Stajyerlerden birinin beslendiğinden şüphelendi.
Kısa bir serbest bırakma
sırasında iki kez giriş rafından bir silahla intihar girişiminde bulundu. Ve
Mayo Kliniği'ne bir uçuşta, yoğun bir şekilde sakin olmasına rağmen, uçaktan
atlamaya çalıştı. Wyo., Casper'da durduğunda, onarım için, hareketli pervaneye
girmeye çalıştı.
Haziran ayında onu ziyaret
ettim. Ona yeni bir dizi şok tedavisi verildi, ama daha önce olduğu gibiydi:
araba dinlendi, odası dinlendi. Çok nazikçe söyledim: “Baba, neden kendini
öldürmek istiyorsun?”
“Kendisine vaat ettiği
kitapları ve hikayeleri asla yazamayacağını anladığında 62 yaşındaki bir erkeğe
ne olduğunu düşünüyorsunuz? Yoksa iyi günlerde vaat ettiği diğer şeylerden
herhangi biri var mı? ”
“Ama bunu nasıl
söyleyebilirsin? Paris hakkında herkesin yazmayı umabileceği kadar güzel bir
kitap yazdınız. ”
“Daha önce yazdığım en iyisi.
Ve şimdi bitiremiyorum. ”
Ona rahatlamasını hatta emekli
olmasını söyledim.
“Emekliye?” dedi. “Beyzbol
oyuncunuzdan, ödül avucunuzdan ve matadordan farklı olarak, bir yazar nasıl
emekli olur? Kimse bacaklarının vurulduğunu veya kırbaç reflekslerinden
gittiğini kabul etmez. Nereye giderse gitsin aynı lanet soruyu duyar: ne
üzerinde çalışıyorsun? ”
Ona bu aptal soruları hiç
umursamadığını söyledim.
“Bir adam neyi önemsiyor?
Sağlıklı kalmak. İyi çalışmak. Arkadaşlarla yeme ve içme. Yatakta zevk.
Bende hiç biri yok. Anlıyor musun, lanet olsun? Hiçbiri." Sonra beni açtı. Ben
de diğerleri gibiydim, bilgi için onu gazladım ve onu sattım. O
günden sonra onu bir daha hiç görmedim.
Su aygırlarının şarj edilmesine
karşı zemini durduran, Almanya üzerinde misyonları olan, hakim yazma tarzını
kabul etmeyi reddeden ancak reddetme ve yoksulluğa dayanan bu adam, kendi
benzersiz yolunda yazmaya ısrar etmişti, en derin arkadaşım korkuyordu - korkar
FBI onun peşindeydi, bedeni parçalanıyordu, arkadaşları onu açmıştı, yaşamak
artık bir seçenek değildi.
On yıllar sonra, Bilgi
Özgürlüğü dilekçesine yanıt olarak F.B.I. Hemingway dosyasını yayınladı.
1940'lı yıllardan itibaren J. Edgar Hoover'ın Ernest'i Küba'daki
faaliyetlerinden şüphelendiği için gözetim altında tuttuğunu ortaya koydu.
İlerleyen yıllarda ajanlar hakkında raporlar hazırladılar ve telefonlarına
dokundular. Gözetim, St. Mary’nin Hastanesindeki hapsiyle devam etti. Her
şeyden önce odasının dışındaki telefonun dinlenmiş olması muhtemeldir.
O zamandan beri Ernest'in
pişmanlıkla yanlış değerlendirdiğim F.B.I. korkusunu F.B.I'nin gerçeği ile
uzlaştırmaya çalıştım. dosya. Artık sürveyansı gerçekten hissettiğine ve onun
acısına ve intiharına önemli ölçüde katkıda bulunduğuna inanıyorum.
Öldüğü gün Roma'daydım.
Cenaze töreni için Ketçum'a
gitmedim. Bunun yerine en sevdiği kiliselerden biri olan Santa Maria Sopra
Minerva'ya gittim ve orada ona veda ettim. Onun favori bir sözünü hatırladım:
adam yok edilebilir, fakat yenilmez.
A. E. Hotchner, “Papa
Hemingway” ve “Hemingway ve Dünyası” nın yazarıdır.
Bu makalenin bir sürümü New
York baskısının 2 Temmuz 2011, A Bölümü, Sayfa 19'da basılı olarak
yayınlanmaktadır: Hemingway, Feds By Hoeded.
KİŞİSEL YORUM:
Fbi Hemingway in yanı sıra müslüman oluşundan dolayı Muhammed Ali, Fahreneiht 451'in yazarı Ray Bradbury, Playboy'un kurucusu Hugh Hefner hatta Walt Disney 'i bile izlemişti.
Paranoya yapıyorsun demeyin haklı olabilme ihtimalini de düşünün....
kaynaklar:
